Kimi zaman uğurlarına canlarımızı vereceğimiz tereddütsüz hayatımızda birçok kişiden üstün tuttuğumuz çocuklarımızla zaman zaman hoş olmayan istenmeyen küçük veya büyük tartışmalar yaşarız. Bu tartışmalar yapılırken çoğu zaman kurduğumuz cümlelere dikkat etmeyiz ve tartışmayı daha da şiddetlendirebiliriz. Gün sonunda oturup düşündüğümüzde söylediğimiz cümleleri bir daha düşünür ve çoğu zamanda bu cümleleri söylemekten ötürü pişmanlık duyarız. Küçük yaş grubundaki çocuklarla olan iletişimimizde ebeveynler olarak daha otoriter davranabiliyoruz ve bir yerden sonra çocuğumuzla anlaşamadığımız noktada kendi istediğimizi onlara kabul ettirebiliyoruz ama yaşları biraz büyüdükçe bu durum biraz zorlaşıyor. İşte bu sebepten çocuklara sen değil ben dilini kullanmamız önem kazanıyor.
Ben dili çocuklarla konuşurken ebeveynin kendi duygularını ön planda tutarak anlatmasıdır. Sen dilinde ise çocuğun duygularını ön planda tutarak anlatmasıdır. Sen dili bir noktada çocuklara karşı suçlayıcı bir tavır takınmamıza da sebep oluyor. Örneğin; rahatsız olduğumuz bir durum karşısında çocuğumuza ‘’senin yüzünden, sen böyle yaptığın için böyle oldu’’ tarzında cümleler sen dili kavramını açıklarken ‘’ben bu durumdan rahatsız oldum, bu yaşananlar karşısında üzüldüm’’ tarzındaki cümleler ben dili kavramanı açıklamaktadır. Tartışma anında çocukların duygularını önemsememiz gerekiyor. Çünkü bir anlık sinirle, o anki gerginlikle sonradan pişman olacağımız ama çocuğumuzun aklına kazınacak ya da onda kolay kolay unutulmayacak durumlar ile karşılaşabiliriz. Özellikle küçük yaş grubundaki çocuklarda kişilik gelişimi devam ederken bu konuya daha çok dikkat etmemiz gerekir. Ergenlik çağına gelen çocuklarımızla da onları artık bir birey olarak görüp duygularına ve düşüncelerine daha çok değer vererek dikkatle dinlemeliyiz. Hoşumuza gitmeyen davranışlar veya düşünceler karşısında onları azarlayarak, suçlayarak, kırarak değil böyle davranmasının ya da düşünmesinin sebeplerini öğrenme yoluna gitmeliyiz.
Unutmamalıyız ki, çocukluk döneminde kendini rahat bir şekilde ifade edebilen, söyledikleri ve ya yaptıkları şeylerden ötürü anlamadan dinlemeden ebeveynlerinin tepkisine maruz kalmayan çocuklar ileriki hayatlarında özgüveni yüksek, iletişim becerileri kuvvetli, ailesiyle çok daha rahat iletişim kurabilen bireyler olmaktadırlar.
