2 yaş sendromunu kolayca atlatmak ailenin elinde

Bebekler doğdukları andan bir yaşını doldurana kadar ki süreçte her türlü ihtiyacının giderilmesi için anne- babaya bağımlıdırlar. Bir yaşını tamamladığında ise bağımsız olarak hareket etmeye başlar ve kimsenin kendisini sınırlamasını istemezler. 2 yaş çocukları “ hayırların” çok fazla olduğu cümleler kurarlar ve kendi seçimlerini kendi yapmak konusunda ısrarcı davranırlar. İstekleri yapılmadığı zaman saldırgan ve inatçı tavırlar sergileyebilirler. Ebeveynlerse bebeklik dönemi geride kaldığı için artık çocuklarıyla daha uyumlu ve güçlü bir iletişim kuracaklarını düşünürlerken tam tersi bir durumla karşılaşırlar.

2 Yaş Sendromu nedir?

2 yaş sendromu çocuklarda yaklaşık 1,5 yaşında başlayarak 3,5 yaşına kadar devam eden zorlu bir dönemdir. Bu dönemde çocukta görülen davranış değişikliklerinin hepsi bir anda ortaya çıkmaz. Çocuğun olaylar karşısında göstermiş olduğu tepki onun kişilik özelliklerine göre bazen şiddetli bazen de hafif olabilir. Çocuklar bir yaşından sonra çevresindeki her şeyi keşfetmeye çalışır. Bunu yaparken atlar, zıplar, tırmanır, düşerler. Birey olma yolundaki ilk adımlarını attığı için kendi başına başardığı en küçük şeyden bile mutluluk duyarlar. Çocuk bu dönemde her şeyi kendi başına yapmaya çalışarak aslında çevresine bir birey olduğunu göstermek ister.

İki yaşındaki her çocuk bu evreden geçer . Bu dönemin 2 yaş sendromuna dönüşmemesi için anne babanın hangi durumda ne yapması gerektiğini bilmesi gerekiyor. Aile bu dönemin yaşanması gereken normal bir süreç olduğunu bilir ve çocukla iletişim kurarken buna göre bir yaklaşım sergilerse bu dönem bir sendrom gibi yaşanmayacaktır.

Bu dönemde çocuğun davranışlarında ne gibi değişiklikler olur?

Ağlama

Başını duvara vurma

Aşırı inatlaşma

Bağırma

Elindeki oyuncak, eşya vb. nesneleri fırlatma

İştah kesilmesi

Israrcı davranışlarda bulunma

Hangi durumlar bu problemin yaşanmasında daha etken rol oynar?

Çocuk 2 yaşına geldiğinde 1’inci yaşına göre kendini daha iyi ifade etmeye çalışsa bile bunu tam anlamıyla başaramaz. Anlaşılmadığı zaman ağlayarak, öfkelenerek ve bağırarak tepki verebilir.

Anne ve babanın engelleyici ve aşırı koruyucu davranışları ( “aman dikkat kırarsın, aman dikkat dökersin gibi söylemler”)

Çocuk her şeyi anne-baba yardımı almadan kendi başına yapmak ister. ( Yemeğini tek başına yemek, kıyafetlerini tek başına giyip, çıkarmak gibi) Anne baba çocuğa yardım etmek konusunda erken davranırsa “yapamadığı” hissiyle mücadele eder. Bu durumda onu öfkelenmesine neden olur.

Aile içindeki anne ve babanın birbirine şiddet uygulaması

Anne- baba çocukla yeterince ilgilenmiyorsa çocuk ilgi çekmek için agresif tavırlar sergileyebilir.

Kardeşler arasındaki kıskançlık

Anne ve baba bu durum karşısında nasıl bir davranış sergilemeli?

Ebeveynler 2 yaş sendromunun normal bir gelişim evresi olduğunu unutmamalı ve kontrollü davranılmalıdır. Örneğin çocuk istediği şeyleri elde edemeyip ağlamaya başladığında ona bağırıp çağırmak ya da inatlaşmak yerine yanından uzaklaşıp ağlamasının bitmesini beklemek. Ağlaması bittikten sonra yanına gidip istediği her şeyi ağlayarak elde edemeyeceğini gerekirse tekrar tekrar anlatmak gerekebilir. Eğer istediği şey makul bir şey değilse neden hayır dediğinizi nedenleri ile anlatmak etkili olacaktır. Örneğin gün içinde sizden birden fazla şey istemeye başladığında istekleri arasında bir seçim yapması gerektiği mümkün olduğunca nedenleriyle anlatılmalıdır. Örneğin bugün seni parka götüremem ama istersen birlikte çizgi film izleyebilir ya da resim yapabiliriz gibi seçenekler sunabilirsiniz.

Bu süreç çocuk yaklaşık olarak 3,5 yaşına geldiğinde sona erer. Çocuk artık söylemek istediği her şeyi kolaylıkla ifade etmeye başlar. Kendi bedeni tam olarak kontrol etme yetisine sahip olup kimseden destek almadan kendi işini kendi görebilir. Tüm bunlar çocuğun bireyselleşme sürecinin tamamlandığını gösteren gelişmelerdir. Unutmayın ki bu dönemi sendroma çeviren çocuk değil ebeveynlerin yanlış tutum ve davranışlarıdır. Bu süreci mümkün mertebe çocukla zıtlaşmadan, sevgi göstererek onu anlamaya çalışarak geçirmelisiniz. Eğer aile kendi başına bu sorunu çözemiyorsa psikolojik destek alabilir.